Оваа жена ја сакаа сите мажи: Дали се согласувате дека го има „она нешто? А, таа инаку е дрска дива и газеше сè пред неа

Најуспешната пејачка на 20 век, која продаде скоро 250 милиони албуми и го освои врвот на албумскиот список на американското списание „Билборд“ рекордни 11 пати, заради тремата не ѝ е лесно  да настапува и турнеи прави ретко и признава дека веќе не е во добра кондиција.

Нејзиниот последен албум „Encore: Movie Partners Sing Broadway“, на кој пее музички класици во дуети со холивудски sвезди како Хју Џекман, Алек Болдвин, Џејми Фокс, Мелиса Мекарти и Ен Хатавеј, исто така, беше на врвот на „Билборд“ листата.

И, иако се добива впечаток дека е родена на сцената, во младоста не се чинеше така, како што пишува Нил Габлер, авторот на нејзината нова биографија „Барбра Стрејсенд: редефинирање на убавината, женственоста и моќта“.

Родена е во 1942 година во Вилијамсбург, дел од  Њјоршката област Бруклин, во семејство на еврејски имигранти.

Нејзиниот татко, Емануел Стрејсенд, наставник во средно училиште, е роден во Полска, а нејзината мајка, Дијана Розен, секретаркаво училиште, е по потекло од Русија. Барбара беше мала, незабележителна девојка („а“ ја испушти од името кога ја започна кариерата затоа што се чинеше дека Барбра звучеше понеобично) со која никој не сакаше да игра и која врсниците ја нарекоа „голем клун“ и безмилосно ја исмејуваа. Нејзиниот татко починал од епилептични напади непосредно по првиот роденден, па нејзината мајка се вратила кај родителите со 15-месечната Барбара и седумгодишната Шелдон.

Иако Барбара постојано се бореше за наклонетоста на нејзината мајка за време на нејзиното растење, таа не успеа да ја добие. Дури и тогаш, таа фантазираше за рефлектори, извесно време одеше на часови по балет, пееше во училишниот хор, а секоја сабота попладне одеше во кино и си замислуваше дека еден ден ќе стане позната актерка.

Одлуката да го напушти Бруклин е донесена кога нејзината мајка се премажила за Луис Гинд, продавач на половни автомобили склон кон алкохол, а во 1951 година родила ќерка Розалинд. Таа ѝ рекла на мајка си дека сака да успее во шоу-бизнисот  при што ѝ одговорила дека е „премногу злогласна за да биде пејачка или актерка“ и дека е „подобро да се откаже од трчање за слава“.

„Е ќе видиш!“- и рекла Барбара на мајката.

Веднаш по матурирањето на средното училиште „Еразмо“, каде што нејзин соученик бил идниот музичар Нил Дијамант, а нејзина прва симпатија Боби Фишер, која подоцна стана светски шампион во шах, ѝ сепружа можност да избега во Менхетен.

Таа се дружеше со брачната двојка Анита и Алан Милер, актери од театарот „Cherry Lane“ во Гринич Вилиџ, им посочила дека ќе им ги чува децата ако ѝ одржуваат часови за глума.

Вршејќи неколку работи со скратено работно време, 17-годишната Барбра доби понуда да пее во ноќните клубови „Бон Соар“ и „Синиот ангел“. Убавиот зборот за младата пејачка со одличен глас и необично лице брзо се рашири низ Њујорк. Имено, таа настапи во фустани со дезен на тигар, со високо подигната пунџа, акцентирана шминка и очи нацртани како Клеопатра. Меѓутоа, имаше малициозни коментари. Холивудскиот актер Мики Руни исмејно ја нарече „Сирано де Стрејсенд“, алудирајќи на нејзиниот голем нос.

Слава полна празнина: Нејзиниот живот беше обележан со љубовни страдања, неуспешни бракови и абортуси што таа никогаш не ги надмина!

Не гледајќи назад на ваквите работи, Барбра само зачекори цврсто: на 18 години победи на локален натпревар за пеење, а на 19 години започна да настапува како забавувач и водителка на телевизија. Таму, во „Вечерното шоу“, комичарот Грујо Маркс ја забележал и ѝ претскажал голем успех.

Уште во 1962 година, ја доби својата прва улога на Бродвеј: ја играше Мис Мармелштајн во претставата  “I Can Get It for You Wholesale” , за што ја освои наградата на драмски критичари во Њујорк и беше номинирана за престижната награда Тони.

Публиката беше воодушевена од нејзиниот глас и Барбра започна да добива се поголеми хонорари, па конечно можеше да си дозволи да го изнајми својот прв стан - над рибниот ресторан на Третата авенија. Нејзиниот цимер, а наскоро и нејзиниот сопруг, беше Елиот Гулд, плејмејкер. Тие се венчаа во 1963 година, истата година кога беше издадено нејзиното музичко деби издание „Албумот на Барбра Стрејсенд“, за кое таа освои две Греми.

Нов пораст во нејзината кариера беше овозможен во 1964 година со улогата на Фани Брис во мјузиклот „Смешна девојка“. Таа, исто така, започна да биде домаќин на сопственото ТВ шоу „Моето име е Барбра“, за кое следната година освои пет Еми и доби нов десетгодишен договор од ЦБС. Таа ја прекина кариерата за кратко време на крајот на 1966 година, кога го роди синот Џејсон, а само шест месеци подоцна отиде во Холивуд за да ја снима филмската верзија на „Смешна девојка“.

 - Не можев да верувам кога се запознав со Кери Грант на забавата што ја организираа за мене. И Марлон Брандо, единствениот актер што го сметав за мој идол. Сите овие луѓе дојдоа на забавата да ме пречекаат  во Холивуд, и се замрзнав од страв и не можев да станам да разговарам со нив, како да ми се залепи задникот на стол. Потоа, во весникот прочитав дека сум ладна и арогантна - таа подоцна раскажа за нејзината прва средба со ѕвездите на Холивуд.

Можеби има трошки на вистината во тврдењето дека таа е арогантна, со оглед дека таа одбила да настапи со Френк Синатра неколку пати затоа што не ја сакал. Но, како ѕвезда, таа можеше да си го дозволи тој каприц: дури 130,000 обожаватели дојдоа да ја слушаат на нејзиниот бесплатен концерт во 1967 година во Централ парк Њујорк. Од нервоза, таа ги заборави зборовите на песната, а подоцна откри дека е толку исплашена поради анонимната смртна закана што не настапи во живо наредните 27 години. Таа се врати на подиумите на концертот дури во 1994 година, кога отиде на европска турнеја.

Но, таа не беше нервозна пред филмските камери. Правеше филм по филм и во тие години беше една од најбараните актерки во Холивуд. Таа го освои првиот Оскар во 1968 година за „Смешна девојка“, една година подоцна го освои Златен глобус за „Здраво, Доли“ и истата награда во 1973 година за „Девојката што ја сакав“.

На сетот на „Смешна девојка“, таа беше за вубена во Омар Шариф, а потоа имаше афери со актерите Рајан О’Нил, Ворен Бити и Дон Џонсон, и канадскиот премиер Пјер Трудо. Сите рекоа за неа дека таа го има тоа „нешто“.

Нејзиниот долгогодишен љубовник,фризер на Холивуд и подоцна продуцент Џон Петерс, ја опиша како „како мажиште“, а тенискиот ас Андре Агаси, со кого се гледаше во 90-тите и покрај големата возрасна разлика (таа е 28 години постар аод него),  ја опиша како „блескав лав“.

По серијата врски во тоа време, таа одлучи повторно да се омажи: го запозна актерот Џејмс Бролин во 1996 година на вечера со заеднички пријатели. Две години подоцна, тие се венчаа на нејзиниот имот во Малибу и иако повремено имаа тепачки, до денес се во брак.

Барбра Стрејсенд смета дека нејзиниот најголем успех е музичката драма „Нежна“ од 1983 година, заснована врз книгата на лауреатот на Нобеловата награда Исак Башевис Сингер, во која не е само актерка, туку и ја продуцираше и режираше. Сепак, Сингер беше убеден дека не е лесно да се соработува со неа, бидејќи многу го смени сценариото и подоцна рече дека не е личност склона кон компромиси.

Тврдоглавоста се покажа пред тоа. На пример, таа ја одби улогата на Сали Боулс во „Кабаре“, за која подоцна Лијза Минели освои Оскар.

На сетот, таа често се расправаше со колегите, па вознемирениот Валтер Матау, со кого глуми во филмот „Здраво, Доли“, рече за неа „дека актерката е талентирана како прдеж од пеперутка“. Од друга страна, нејзините пријатели велат дека е многу лојална, па затоа има 40 години иста асистентка и менаџерка, а исто така велат дека е дарежлива. Преку нејзината фондација, таа донираше милиони долари за да им помогне на луѓето со СИДА - најмногу откако нејзиниот син се прогласи за хомосексуалец - и финансиски им помага на разни здруженија за човекови права, екологија и еврејско-арапски односи.

Меѓу нејзините пријатели од нејзината младост се и Дастин Хофман, со кого глуми во комедиите „Запознајте ги Фокерите“ и „Малите Фокерс“, како и дизајнерката Дона Каран.

Иако на почетокот на нејзината кариера, многумина ја убедуваа да има операција на носот, таа никогаш не го стори тоа.

- Јас сум како што ме создал Бог. На крајот на краиштата, носот ми е на некој начин заштитен знак. На публиката не ѝ пречеше да ги купува моите албуми и да ги гледа моите филмови, а таа е единствениот вистински барометар на успехот. Зошто би го сменила тогаш - рече таа.

Извор: Elle.us