По смртта на нашата ќерка, им дадовме сѐ на нашите внуци и ги испративме да учат, а тие ни предизвикаа уште поголема тага

Во какво време навистина живееме денес покажува приказната за бабата и дедото кои се грижеле за своите внуци по смртта на нивната ќерка, а им го свртеле грбот... Соседка ја опиша нивната судбина.

Милица и Јован имаа просечен живот во Србија, благодарение на работата можеа да си ги дозволат потребните работи, а сета своја љубов и внимание ја насочија кон својата единица, ќерката Ана, која ја сметаа за дар од Бога, бидејќи долго време не можеле да имаат деца. Како што минуваа годините, нивната ќерка прерасна во многу културна,паметна и вредна девојка, станала дипломиран економист, почнала да работи во позната компанија. Набрзо се омажила и имала две деца. Ништо не ги навестуваше лошите денови и бескрајната болка.

Имено, Ана пред 17 години доживеала страшна сообраќајна несреќа враќајќи се од службен пат, а како последица на повредите на лице место починала, заедно со нејзината колешка.

Родителите на Ана биле неутешни, единствен мотив за живот им биле внукот (11) и внуката (13). Иако првично биле со татко им, во договор со него се преселиле да живеат кај Милица и Јован, за тој да замине во странство да заработи повеќе и да им обезбеди подобра иднина.

Милица шиела, а Јован пензијата ја заработувал работејќи на нива. Тие се обиделе да им обезбедат сè што можат на своите потомци, заедно со нивниот татко. Го направија невозможното само за да ја олеснат загубата на нивната мајка колку што можеа.

Бабата готвеше, чистеше, переше алишта секој ден, се грижеше куќата секогаш да биде топла, купуваше намирници и им помагаше со се што им треба. И навистина имаа прекрасна врска, иако изгледаше дека внуците патат за животот во градот каде што живееја нивните врсници.

Но, како што растеле, нивното однесување кон баба и дедо станувало се поладно и постудено. Штом добија шанса - си заминаа. Внуката се запишала на Правен факултет, за време на студиите запознала дечко со кој набрзо почнала да живее заедно.

Од друга страна, по средното училиште, внукот решил да замине кај татко му во Швајцарија и таму да си изгради иднина. Спрема родителите на нивната мајка не покажале ни трошка благодарност, згора на тоа, тие главно нагласувале што им недостигало, а не што им дале.

Телефонските и видео повиците стануваа се поретки, а се случуваше една година да не го поминат прагот на луѓето кои ги подигнаа со изговор дека „немаме време поради премногу обврски“.

Јован и неговата сопруга продолжија да живеат тивко, прашувајќи се дали згрешиле со внуците и дали можеле да направат нешто подобро.

- Можеби не им дадовме се што сакаа, но им дадовме се што имавме - и рекла Милица во еден момент на сосетката, откако веќе не можела постојано да размислува каде згрешила.

Три години откако внуците го напуштиле домот, Јован добил рак на белите дробови. Зетот испратил пари за лекување, а внуците тогаш за првпат се почувствувале виновни за начинот на кој се однесувале. Сеќавајќи се на сите убави моменти од детството, решиле да побараат прошка од бабата и дедото за нивните непромислени потези кои многу ги повредиле.

Гледајќи ги пред вратата, по долго време, Јован и Милица не можеа да им поверуваат на очите. Како веднаш да заборавија колку солзи пролеаја за нив и веднаш истрчаа да ги прегрнат.

Долго разговараа за се, а бидејќи љубовта на бабата и дедото кон нивните внуци е безгранична, тие признаа дека немале срце да им замерат, иако многу страдале. Олеснувањето дојде кога тие навистина видоа дека нивните потомци навистина се каат и сфатија што направиле, и ги припишаа таквите постапки на незрелост.

- Сега можам да умрам во мир - рекол Јован, открила соседката, а битката со жестоката болест ја загубил по два месеци борба.