„Поранешно мое дете, не ми должиш ништо, тука ти е вратата, доста брв банкомат“: Зборовите на позната мајка се остри како жилет

Уште една колумна на писателката Ведрана Рудан наиде на бројни коментари и одредена осуда...

Позната по својот остар јазик, Ведрана Рудан уште еднаш „удри“ по мајчинството, како што знае и умее.

Нејзината колумна ја репродуцираме во целост:

- Некаде на нет наидов на оваа реченица - детето не им должи ништо на родителите. Напишано е од Лиза Понтиус, позната инфлуенсерка, жената има 33 години, многу луѓе ги читаат нејзините објави.

Ми се допаѓа тезата. Не се шегувам, ми се допаѓа. Ниту едно дете, се разбира, кога ќе престане да биде дете, не им должи ништо на родителите. Детето е возрасено кога ќе наполни осумнаесет години. И би било навистина убаво кога родителите на пораснатата личност да и кажат: „Поранешно дете мое, не ми должиш ништо“. Таму е вратата. Среќен пат!"

Сите или скоро сите мои познаници, кога би се сакале и почитувале, со големо задоволство би се согласиле на таков развој на односите со нивните поранешни деца. Не се сакаме и не се почитуваме. Ние сакаме деца, децата не не сакаат нас. Зошто луѓето имаат деца? Ние сме животни, во нас постои повикот на дивината.

Кога ние мајките првпат го ставивме бебето на градите, никој не ни кажа дека еден ден бебето ќе ни стане странец. Поранешното бебе ќе ги тепа другите поранешни бебиња во градинка, ќе тргне на училиште и ќе биде лош ученик, бебето ќе се запише во средно, сите знаеме колку чинат приватни часови, некои одат на факултет. Што реков, кога детето ќе наполни осумнаесет, престанува да биде дете. Луѓето започнуваат факултет на осумнаесет години. Дали родителите кои плаќаат за школување на децата не се перверзни? Или тоа е „нормално“?

Повеќето поранешни деца ќе се согласат дека тоа е „нормално“. Нивното објаснување е секогаш исто, „Не барав да се родам“. Да се ​​сложиме, нормално е возрасните да плаќаат факултет, иако во многу земји „децата“ сами си го плаќаат, затоа што родителите не им должат ништо на своите поранешни деца.

Ги гледам луѓето околу мене. Мои врсници и помлади. Сите ние имаме триесет или четириесет годишни „деца“. Им даваме станови, куќи, автомобили, облека, облека за нивните деца, им наоѓаме работа. Готовина, готовина, готовина! Никогаш доволно готовина. Некои родители ја „пасат тревата“ за да добијат благодарност од нивните деца. Никогаш нема да слушнат „благодарам“ затоа што „децата не им должат ништо на родителите“.

И не должат. Ние родителите, заслепени од безусловна љубов која не граничи со перверзија, тоа е перверзија, стануваме банкомат доживотно осуден да исфрла банкноти. Како за телефонски повик? Чоколадо? Насмевка? Цвеќе? Прегратка? Ние го направивме нашиот дел во овој свет. Родивме погрешно разбрани генијалци кои ќе беа турбо успешни да живееја во некое друго време, да не беа убиени од корпоративниот капитализам, да завршеа на друг универзитет, да не беа во депресија, да од нас добијат пет илјади евра, а ние дадовме само три, да не се деца на разведени родители, ако се деца на разведени родители, ако се деца на починати родители...

Кога ќе исплатите една рата од заемот на „дете“ во четириесеттите години што нема да ја вратите додека не умрете, мора да запомните дека „децата не им должат ништо на родителите“. Деновиве многу размислував на таа тема. Нешто во мене дефинитивно пукна. Сфатив дека конечно, после толку години давање што се земаше здраво за готово, иако прославата за „детскиот““ осумнаесетти роденден е зад нас, воопшто не ми беше грижа дали некој ќе биде љубезен со мене или некогаш ќе ми каже благодарам.

Ме просветли тезата дека детето не ми должи ништо. Вчера другарка ми ме насмеа. „Му се јавив на син ми, ми рече: „Стара, на состанок сум, ќе ти се јавам за пет минути. Петнаесет дена чекам да ми се јави.“ „Ахахахаха.“ „Ти ти е смешно“, се запраша? „Смешно ми е, нема повеќе да паднам на тоа“.

Да, блазе мене. Имам маж, имам мачка, имам куќа, имам цвеќиња. Доста ми е да се борам за „љубовта“ на четириесетгодишно дете до последното евро. Што дадов, дадов. Се разбира, згрешив кога, откако ги дувна осумнаесетте свеќи, не реков: „Еве ти ја вратата“. Никогаш не е доцна. Убаво е чувството што ми ја покажаа вратата дваесет години подоцна.

Полесно се дише – заклучува Рудан.

Фото: Printscreen/youtube
Извор: Stil.kurir.rs