Синот 7ипол години не ја отвори вратата на мојот дом: Умре за мене, не можам да му простам

Приказната за една жена чии деца предизвикуваат голема болка не може никого да остави рамнодушен

Децата и родителите често размислуваат поинаку, но неизмерната меѓусебна љубов обично ги брише сите препреки. Сепак, излегува дека тоа не е секогаш така и дека понекогаш тежината на изговорените зборови ги уништува и најсилните мостови, за кои е потребно многу време, сила и волја за обнова. Босанката Сенија од селото Костјерево кај Зворник доживеа тешка судбина, а иако е горда, признава дека душата ѝ е растргната од лошиот однос со децата.

- И кога ќе умрам нема да мирувам. Треба да одговорам за заслуженото. Само да умрам, да не страдам. Прва би потпишала - вели таа.

Нејзиниот сопруг бил убиен на неколку метри од куќата во блиската продавница.

- Поминаа две години во август. Фритезата го уби, се преврте и тркалото го удри. Кога отишол зетот на полето, тој лежел, а фритезата била вклучена. Бидејќи го нема, јас правам сѐ сама, сестра ми ми помага колку што може. Собирам сено, имам 25 овци, чувам, се плеткам, патам. Сама носам дрва, посадив и малини, но две години не ги отплатив. Имам 57 години, а веќе се разболев - вели таа.

Се омажила на 18 години и цел живот се борела со сопругот да стекне што повеќе.

- Бевме како робови. Тој беше опериран три пати, двапати годишно. Неговиот син никогаш не ја посети болницата во Тузла. Соседот собираше луѓе да му дадат крв, синот не се ни појави. И денес плаче и тагува по него. Никој не треба да ме оплакува кога ќе умрам. Син ми умре за мене, му реков, никогаш нема да му простам. Ниту на него, ниту на постарата ќерка. Му реков на син ми - нема да ти бидам мајка ниту на земјата ниту наво земјата. Ми го гризна срцето, душата ме боли, но не е за тоа приказната. 14 месеци немав никакви приходи, никогаш не ми се јавија ниту ме прашаа дали имам леб. Благодарение на соседите што ми помогнаа.

Со помош на донации ѝ е изградена куќа, а дотогаш живеела во туѓа куќа. Но, како што вели, најголема болка ѝ е што децата ја оставиле.

- Децата ме оставија, никаде нема никој. На никој не му е гајле. Јас родив три од нив. Не можам ни да зборувам. Кога почина мојот сопруг, ме оставија. Јас сум мајка, син ми не дојде да ме види седум и пол години, ваљда жена му не му дозволува, што знам. Таа е постара од него, тој е роден 1985 година, а таа 1977. Имаат две деца и живеат во нејзината куќа. Откако почина мојот сопруг, трипати бев на суд со мојот син. Тој сака да дели сè, а да не направи ништо. Сопругот не ги запозна ни децата како што треба, особено помладите. Ќерка ми и зетот кои живеат во моја близина само ме посетуваат. Имам седум внуци.

Иако е огорчена, нејзината желба е нејзините потомци да дојдат на нејзиниот праг.

- Го дадов животот за нив. Ништо не ми треба, дури и да сакаат да ми се јават и да ме посетат. Само ми треба вратата да се отвори и да ми се испрати љубезен збор. Ме уби осаменоста. Тие не ме родиле, туку јас ги родив. Претпоставувам дека прво треба да се јават на мајката - заклучува оваа Босанка.