Важна лекција на која нѐ научи коронавирусот: Сите сте гости на планетава, а не нејзини господари
Една лекција доминира над сите: време е за нов начин на живот!!!
Заспавме во еден свет и се разбудивме во друг. Светот се смени. Местата за аџилак се празни: Ѕидот на плачот. Мека и другите свети места…
Се чини дека Бог веќе не надвор или на одредени места, тој е горе! Од празните светилишта сега јасно ни даваат со знањење. Можеме да го најдеме Бог внатре: во куќата, во самите нас.
Пандемијата покажа дека 90% од професиите и активностите се незадолжителни, па дури и бескорисни. Време е да го откриеме нашиот потенцијал, нешто што навистина има смисла, а не нешто воочливо и насилно.
Дојде време вистински да ги откриеме задачите на нашата душа. Не е време да се преживее, време е да се започне живот!
Дизниленд не е повеќе магија, Париз веќе не е романтичен, рестораните и трговските центри веќе не се толку значајни, Големиот Кинески Ѕид веќе не е толку привлечен.
Сега е очигледно дека овие работи не нè забавуваа, туку ни го одвлекуваа вниманието бидејќи ги има премногу. Тие го одвлекоа нашето внимание од нас самите. Но, сега има многу време за вистинските работи. Сега сите разбраа што е најважно. Душата!
Сега ги разбираме миленичињата. Ние сега разбираме како тие се чувствуваат затворени во 4 sидови во текот на целиот ден. Малку е веројатно дека човештвото по карантинот ќе продолжи да ги чува кучињата и мачките во домот. Затоа што сега знаат како е да се живее таков вид на живот.
Природата нè стави на вистинското место!
Личната и жива комуникација стана луксузен и забранет плод. Сега знаеме колку е тоа вредно. За да ја почитувате природата, не менувајте ја комуникација во живо за онаа преку Интернет.
Не посетувањето родители и роднини стана манифестација на грижа и љубов. Значи, ние разбираме колку се важни и драги тие за нас, колку навистина нè сакаат. Значи, по карантинот, го цениме времето поминато со нив во живо, и тоа го правиме почесто.
Бевме лишени од она што не го ценевме, така што конечно ќе ја цениме среќата. За неколку дена сфативме дека луксузот, убавината и парите не вредат ништо, затоа што кога немате кислород, сè друго е помалку важно.
Сите се еднакви. Сите сме во ист брод. А, она што е навистина драгоцено, не е она што сите го бркаат.
И додека сме затворени, природата лекува ...
Природата станува поубава, почиста, похармонична. Со заклучување на луѓето во „ќелиите“, Бог ни кажа дека не ни треба природа. Природата е неопходна за нас, но не и ние за неа!
Откако ќе се вратиме на светот, можеби треба да запомниме дека сме гости на оваа планета, а не нејзини господари!
