„Гатачката ме погледна во очи ѝ ми рече: „Во тебе тече туѓа крв“: Оттогаш гледам како трагедиите се редат една по друга...

Една жена сосема случајно ја предвиде мојата судбина и откри дека сум посвоена.

Во 1989 година, за време на есенскиот распуст, целиот наш клас отиде на патување во Ленинград. За три-четири дена не можам да кажам попрецизно. Програмата беше интензивна: екскурзии, театар, прошетки низ градот...

Се вративме наутро. Имавме седишта во два соседни вагони: дел од класата во едниот вагон, дел во другиот. Се сеќавам дека со другарка ми отидовме да видиме како си поминуваат нашите пријатели. Момчињата се собраа во едно купе и играа карти.

И на самиот почеток до нив беа две циганки - стари и млади. И двајцата се толку... доста цивилизирани, јасно средени. И тогаш една од девојките одеднаш решила да побара гатање...

Веднаш да забележам: Циганката од никого не бараше пари. И претпоставував, несериозно, се чинеше, повеќе за забава. Останав малку повлечена - поради некоја причина немав желба, дури ни на шега, да дознаам нешто за мојата иднина.

Потоа ни се придружија и момчињата. А циганката, гледајќи во еден од момците, некако се растажи... И набрзина го заврши своето гатање.

Јас и мојатаа другарка седевме во овој вагон долго време, речиси до вечерта. И кога се враќавме на своето место, не запре циганката.

Таа ѝ рече на пријателката: „Немој да се мажиш две години, ќе останеш вдовица“.

И таа ме гледаше долго време - право во очи. Потоа ми рече:

- Во тебе тече туѓа крв, девојко...

Тогаш веќе знаев дека сум посвоена ќерка на моите родители. Се разбира, не знаев со сигурност, но бев деведесет проценти сигурна во тоа. И мојот азиски изглед зборуваше сам за себе. Затоа не бев особено изненадена од овие зборови.

Циганката рече и дека животот ќе ми биде тежок, но нема да бидам осамена.

Потоа кимна со главата кон купето каде што седеа момчињата:

- А тоа бушаво момче нема долго да живее... Смртта оди покрај него...

Како што се сеќавам, јас и мојот пријател навистина не им верувавме баш на гатачите. Но, сепак се чувствував некако непријатно.

...Одев на свадба на еден пријател во октомври 1991 година. Не поминаа ни две години од гатањето во возот.

Во 1995 година нејзиниот сопруг се удави...

Нашиот соученик - „тоа бушаво момче“ - за малку ќе умреше пред војската. Излетал под автомобил на мотор. Но, тој преживеа. А кога се вратил по службата го удрил воз...

И сега со сигурност знам дека во мене тече казахстанска крв. Живеам... тешко. А за осаменоста... се надевам дека навистина не ми се заканува.

Со еден збор, има нешто...мистично во овие предвидувања. Но, подобро е да не се знае ништо однапред - некако е помирно...