„Имам научен доказ за задгробниот живот“: Еминентен доктор и научник со шокантни тврдења

Д-р. Сем Парнија, угледен професор по медицина на Медицинскиот центар Лангон на Универзитетот во Њујорк, тврди дека пронашол докази за свесност по клиничката смрт, таканаречениот задгробен живот, благодарение на долгогодишното истражување на милиони пациенти кои имале искуства блиску до смрт. Зборувајќи за Тајмс радио, Парнија објасни колку пациенти, откако биле реанимирани, известуваат за моќни искуства во кои ги преживуваат сите моменти од својот живот.

Шокантно е, тврди Парнија, што пациентите не само што ги доживуваат овие моменти од своја перспектива, туку како да ги гледаат низ очите на другите. Овие феномени, кои со децении ги заинтригираа лекарите и јавноста, се јавуваат кај луѓе кои се клинички мртви и многу мала е веројатноста да преживеат без реанимација.

Д-р. Парнија веќе 30 години ги истражува границите меѓу животот и смртта. „Милиони луѓе ширум светот ја доживеаја оваа почетна фаза на смрт и беа вратени во живот. Ги истражувавме овие феномени кај илјадници пациенти користејќи различни научни методи“, рече Парнија, истакнувајќи дека пациентите често пријавуваат внатрешно чувство за луцидност и свесност, додека надворешно дејствуваат без свест, како да се мртви.

Мозокот сè уште може да функционира

Пациентите велат дека го преживуваат секој настан од минатото, секоја средба со други луѓе, но со акцент на перспективата на другите. „Ако повредат некого, тие повторно ја чувствуваат таа болка, како да е нивна. Истото важи и за среќата што ја предизвикале на другите - тие повторно го доживуваат тоа чувство на радост“, објаснува Парнија.

Со години е познато дека човечкиот мозок може да функционира кратко време откако ќе застане срцето, иако тоа често не може да се регистрира со стандардна слика. Истражувањата покажуваат дека мозокот може да доживее повремени изливи на активност дури и по еден час без кислород за време на реанимација. Ова предизвика повици за преглед на медицинските протоколи, бидејќи некои пациенти во теорија сè уште би можеле да бидат реанимирани, иако поминале критичен период без кислород.

Според докторот, луѓето кои се враќаат од оваа состојба често доживуваат животни промени. „Многумина не се враќаат, но оние што преживуваат, од оваа ситуација излегуваат трансформирани, препознавајќи ја подлабоката смисла на животот. Дури и најмалите постапки и мисли, колку и да се скриени, всушност не се скриени“, додава Парнија.

Клиничка и мозочна смрт

Феноменот на блиски средби со смртта, вклучително и гледање светлина на крајот од тунелот или средби со починати роднини, одамна е забележан во светската литература. Некои известуваа и за средби со рајот, што сè уште предизвикува контроверзии во научната заедница.

Разликата помеѓу клиничката и мозочната смрт е исто така важна во разбирањето на овие искуства. Клиничката смрт настанува кога срцето престанува да чука, но мозокот може да остане активен некое време. Од друга страна, мозочната смрт значи дека личноста повеќе нема мозочна функција и нема да може да се разбуди, па така во правна смисла се третира како мртва.