Како бездомник му го спаси животот на српски лекар: Ако не можете да помогнете, не одмагајте...

Во животот никогаш не знаеш кој е кој и кој може да ти помогне.

Еден млад човек од Србија, кој штотуку дипломирал на Медицинскиот факултет во Белград, се обидел да започне подобар живот во срцето на Европа и немаше да успее да не беше еден бриселски бездомник.

Приказната на хирургот Дејан Изгаревиќ ја пренесуваме во целост:

„Мислев дека со дипломирањето на Медицинскиот факултет во 2000 година ќе бидам пресреќен бидејќи не беше лесно да се заврши факултетот во тие 90 години од минатиот век. Згрешив. Дури тогаш сфатив дека тоа е најголемо разочарување затоа што очекував како млад лекар да почнам да работам и да го правам она што го научив.

Одлучувам да одам во Западна Европа и да се обидам во некоја странска земја која би можела да ми даде шанса да работам и студирам. 

Успевам да извадам виза и да стигнам во Белгија без познавање на јазикот. Бев пресреќен кога успеав да најдам евтин и пристоен стан во близина на центарот на Брисел.

Започнува интензивното учење јазик и барам можности да ми се признае степенот на медицина. Дојде и 2002 година, успешно го совладав јазикот, но не успеав да го надминам ѕидот на кој наидов кога барав можности да ја препознаам мојата диплома. Потоа почнав да се распаѓам и размислував да се вратам во Србија бидејќи толку години не учев за да се занимавам со нешто друго.

И токму во тоа време во зградата каде што живеев, сопственикот му издава соба на човек кој најмногу време го поминува на улица со своето куче и сите го нарекуваат „клошар“.

Имаше долга коса и брада и главно имаше валкана гардероба на себе. Беше крупен и висок со сини очи. Френк.

„Докторе, можеш ли да ми дадеш две евра за пиво“, ми рече еднаш Френк. Му дадов…

Утре повторно се среќавам со Френк: „Добро попладне, докторе, како си?

Му одговарам: „Те молам не ме викај доктор“.

„Па, како? Ми кажаа дека си доктор.

„Јас сум доктор, но штом немам дозвола затоа што не ми ја признаваат дипломата, тогаш не сум доктор“, му одговорив. Френк само молчеше.

Следниот ден, по враќањето во станот, гледам белешка: „Почитуван докторе, по повод признавањето на вашата диплома, утре во 14 часот имате закажан термин со г-ѓа Е.Е. на адресата подолу“.

И сега додека го пишувам ова, го гледам тој лист хартија. Почнувам нервозно да го барам, го нема, го чекам до 2 сабајле, не доаѓа.

Следниот ден во 13 часот решавам да одам кај Е.Е. Попатно ги повторувам речениците што би сакал да ги кажам. Стигнувам во куќата наведена на адресата, нејзиното име е означено на вратата. Заѕвонувам многу дискретно и еден дел од себе посакува вратата да не се отвори затоа што како е можно бездомникот да ми овозможи средба со Е.Е., многу почитуван хирург.

За среќа, вратата се отвори и тој што ја отвори со низок тон рече: „Добредојдовте, докторот ве очекува“.

Да можеше да се отвори земјата, сигурно би скокнал.

Таа ме ислуша и следниот ден имав состанок со деканот и претседателот на комисијата за доделување на специјализацијата по Хирургија. Нострификација, т.е. еден огромен испит за тестирање на моето знаење закажан за три месеци, а јас секоја среда му помагам на Е.Е. во приватна клиника за која бев соодветно платен. Да ми кажеше јас да плаќам, ќе плаќав.

Животот ми се промени од корен. Но, со месеци не спиев повеќе од пет часа бидејќи повеќе не го гледав Френк. Во слободно време талкав по бриселските улици барајќи го.

По три месеци успеав да ја потврдам дипломата и да добијам специјализација по Хирургија. И така после 5 месеци, една среда, при една операција со Е.Е. Успевам да ја прашам: „Френк ми помогна... Се обидувам да го најдам, но не можам, кој е Френк?“

Е.Е. со низок тон одговори: „Френк, неговиот татко, дедо и прадедо потекнуваат од многу угледно белгиско семејство. Сите тие се архитекти по професија. Френк имал семејна несреќа и во несреќата ги загубил сопругата и детето, а потоа го зел своето куче и ја напуштил куќата. Никој не го видел пет години. Кога се појави на мојата врата ме замоли да ти помогнам како да си мој син. И од љубов кон неговото семејство, не можев да одбијам“.

Оттогаш поминаа осум години, завршив со најдобри оценки по хирургија во Белгија и Франција.

Работев во најпрестижните болници специјализирани за трансплантација на органи. Назначен за шеф на одделот за итна хирургија. Сето она што сигурно немаше да го постигнам во Србија, го постигнав како странец во Европа.

Никогаш повеќе не го видов Френк до 2012 година. Поминувајќи покрај една многу прометна улица во Андерлехт, со аголот на моето око, го забележувам Френк со долга сива коса како се спушта по скалите до метрото. Ја запирам колата на сред улица и трчам во метрото. Го слушам звукот на метрото што заминува и се надевам дека е метрото од спротивната насока. Згрешив, Френк успеа да исчезне и тогаш.

Во животот никогаш не знаеш кој е кој и кој може да ти помогне. Ако не можете да помогнете, не се занесувајте и никогаш не омаловажувајте никого, дури ни оној што спие на улица.

Животот ми се промени кога самиот Бог ми испрати еден од нив.

Френк, ти благодарам, никогаш нема да те заборавам“.

извор:stil.kurir.rs