Како паднав во Маѓепсан КРУГ на анксиозност од едноставна желба сите околу мене да БИДАТ СРЕЌНИ: Даниела стигна до точка да не можеше да ја напушти КУЌАТА, а денес е професионален терапевт и им помага на другите

Премногу добро знам што значи да се биде во маѓепсан круг на анксиозност. Во еден момент од мојот живот, долг период, паднав во таква состојба на вознемиреност што не можев да го напуштам мојот стан.

Вака ја започнува својата приказна Данијела Младеновиќ, девојка која две години не го напуштила станот и чија вознемиреност се претворила во агорафобија. Таа ги надмина анксиозноста и агорафобијата и ја напиша книгата „Како да се надмине анксиозноста и да живееме значаен живот“, од која ви пренесуваме дел. Даниела реши да се образува за да може, не само со своето искуство, туку и професионално, да им помага на другите и денес е професионален терапевт, мудра, весела, енергична жена, мајка. Но, да продолжиме со нејзината приказна…

Отсекогаш се плашев од се, а имав и детство прекрасно детство

Се чувствував како најнеспособното суштество на планетава. Ако некој што не доживеал анксиозност го чита ова, би помислил дека сум физички инхибирана. Тој ќе создаде слика во главата на жена која лежи, не се чувствува добро, можеби бледа и слаба и изгледа болно. Меѓутоа, во тој период бев добро во станот и изгледав нормално однадвор. Проблемот беше во мојата глава, со моите мисли и верувања. Тој проблем не се појави одеднаш, туку се градеше уште од моето детство.

Имав преубаво детство, во големо семејство каде немаше срам да се покажува љубов. Но, јас бев и чувствително дете. Емоциите длабоко ме допреа и не знаев што да правам со нив. Отсекогаш се плашев од се. Пречувствителна мала, различна. Пораките што ги добивав од оние околу мене беа да се заострам и да не покажувам ранливост. Не сакам да кажам дека моето семејство ме принуди да се закоравам. Напротив, со нив се чувствував безбедно. Но, околината е сурова. Како што растев, тренирав да не ги покажувам чувствата на моето лице. Тогаш избрав секогаш да бидам насмеана, бидејќи така криеш се што чувствуваш длабоко во себе.

Направив се за да ги направам луѓето околу мене среќни

Не бев сигурна дека сум доволно добра како што бев. Не знаев дали да се прифатам себеси или да се променам. Верував дека другите ќе ме одбијат ако навистина ме запознаат. Тогаш премногу се трудев да бидам прифатена. Носев маска пред другите, се правев како што мислев дека би сакале. Мојата маска не се разликуваше премногу од оригиналот. Единствената разлика беше всушност тоа што со маската изгледав самоуверено, но без неа бев ранлива. Но, тоа беше доволно за да посакам таа маска никогаш да не се симне.

Направив се за да ги направам луѓето околу мене среќни, ставајќи се себеси на последно место, затоа што мислев дека така и јас ќе бидам посреќна. Како што растев, презедов премногу одговорност и морав да контролирам сè, мислејќи дека ќе скршам ако изгубам контрола. Така станав перфекционист.

Зависев од туѓите мислења. Чувствував срам и непријатност. Сакав луѓето околу мене да ме сакаат затоа што јас се сакав себеси само ако видам дека некому сум корисна или важна. Верував дека кога веќе сум толку тешка за себе, морам да бидам поинаква за другите. Не сакав да се расправам со луѓе за да не ме одбијат. Избегнав да го кажам моето мислење, но го потврдив нивното. Не држев лутина кон луѓето околу мене, но кога навистина ќе се возбудев, си заминував, повторно на начин што нема да се толкува лошо.

Трошев премногу енергија, се давав на сите и избегнував да правам нешто што ќе ме исполни, бидејќи не сакав да бидам себична. Би се преоптоварувала со туѓи трауми, бидејќи тоа ми беше поважно од лечењето на моите. Мојата емпатија се разграни до точка на занемарување на сопствените потреби. Не знаев што сакам, ниту која сум навистина. Она што го чувствував дека беше помешано со она што го направив за да им угодам на другите. Бев збунета.

Не се пронајдов во животот, талкав. Не бев во хармонија со себе, со мојата душа. Сето тоа ме гушеше и ме вршеше притисок. Се терав себеси секогаш да постигнувам врвни резултати. Полека ми ја трошеше енергијата и се повеќе се гасев. Пред другите се правев дека можам се и сешто да постигнам, додека внатре се чувствував исцрпено.

И се скршив. Напад на паника

Можев да се преправам дека сум добро во еден период од мојот живот. Но, длабоко во себе почувствував дека нешто не е во ред со мене. Го издржав додека ги решавав животните проблеми.

Заминав надвор од моите граници. Притискав напред додека не удрив во ѕидот. Дури тогаш бев подготвена да си дозволам да се скршам и да си признаам себеси и на другите дека не ми е добро. Немав каде на друго место да одам.

И се скршив. Напад на паника. Страв. Вртоглавица на слободата. Долго време чувствував вознемиреност како тивок аларм дека правам нешто погрешно и дека нешто мора да се смени, но го протнав под тепих. Тоа мора. И тогаш тие аларми стануваа се поагресивни и тепихот стана премал за да собере се под него. Повеќе не можев да контролирам сè, моите стравови излегоа од контрола.

Што ако нешто ми се случи? Што ќе биде со моите, како ќе се справат со тоа? Што ако ги разочарам? Што ако направам нешто несоодветно? Што ако не успеам да постигнам нешто што мислев дека е важно? Што ако не сум доволно добра личност? Што ќе мислат другите за мене? Што ако умрам, а уште не сум почнала да живеам?

Се чувствував несигурно. Мојот најголем страв беше да не се онесвестам, бидејќи тогаш нема да имам никаква контрола над себе. Постепено се повлеков во безбедноста на мојот стан. Таму не чувствував страв. Мислев дека на овој начин ќе избегам од непријатните емоции. Ако не ги гледам луѓето, нема опасност да ги разочарам. Ако не излезам на улица, веќе нема страв дека нешто ќе ми се случи надвор. Ако не одам на работа, нема повеќе страв да направам грешка. Но, тогаш не го ни правам тоа што го сакам, па се чувствувам празно и тажно. Потребата да ги контролирам моите „негативни“ емоции ме оддалечи предалеку од животот што сакав да го живеам. Она што ги влоши работите е тоа што се фокусирав само на анксиозноста и нејзините симптоми наместо да се фокусирам на тоа како да ја надминам.

Беше полесно да размислувам за ирационални опасности и да се занимавам со тоа како да не ги доживеам отколку да се справам со себе. Вознемиреноста ми стана фокус. Нуркав сè подлабоко во мојот мал пекол. Ги слушав моите вознемирени мисли и го скенирав моето тело за физички симптоми. Толку се навикнав на нив, што ми беше чудно кога не ги чувствував. Животот надвор од анксиозноста не постоеше.

Ова секако доведе до последици. Со текот на времето, станав опседната со анксиозност, ги изгубив другите мои интереси и останав во четири ѕида, отсечена од светот со куп лекови. Така паднав во маѓепсан круг на анксиозност. Моето однесување во текот на мојот живот дотогаш ме доведе до тој јаз. Не се соочив со она што ме плашеше и ја избегнував секоја непријатна емоција. Не се прашував како да го подобрам квалитетот на мојот живот, мислев само на анксиозноста.

Не преземав одговорност за себе, се сожалив. Не знаев ништо подобро во тоа време и мислев дека тоа е решението.

Како Даниела излегла од канџите на анксиозноста и агорафобијата и што научила од неа, ќе пишуваме во наредните денови, пренесувајќи извадоци од нејзината книга „Како да се надмине анксиозноста и да се живее значаен живот“.