„Моите проклети деца никако да ја посетат својата мајка која умира“: Ведрана Рудан откри каков однос има со своите деца и ја изненади јавноста

Ведрана Рудан откри каков однос има со децата и ја изненади јавноста.

Писателката Ведрана Рудан ја изненади јавноста кога објави дека боледува од рак на жолчните канали. И покрај состојбата во која се наоѓа, Ведрана не престана да пишува колумни во кои е се подиректна и „брутална“.

На нејзината страница Rudan.info таа откри дека нејзиното дете во четирите месеци од болеста не можело да најде 15 минути време за неа. Во најновиот текст што го објави таа се осврна на односот со децата како и на реакциите на публиката на нејзините претходни објави.

Еве го нејзиниот текст во целост:

„Многу сум задоволна од одзивот за мојот текст во кој ги опишав гадовите, плодовите на мојата утроба. Ако не прочитавте на сите можни портали, а и на мојот иако стпои под овој текст, ќе ви ја прераскажам содржината.

Умирам, брзоширечкиот рак брзо го јаде моето кревко, алелуја за ова „кревко“ тело, а моите проклети деца никогаш не можат да ја посетат мајка им што умира.

Кога моја познаничка го прочитала текстот, мислела дека пишувам за нејзиниот син, утредента отишла кај најпознатиот риечки нотар, а целиот имот и го даде на ќерка си. Брат ми ги препозна своите кај моите деца и конечно се скрши, ја продаде куќата во Сплит и со сопругата ќе се пресели во Трст. „Старецу, таму недвижностите се поевтини, точно е дека Трст стана српско, но подобро е да бидам опкружен со Срби отколку со моите деца. Да им е*** мајката!

Мојота пријателка плачеше со денови поради мене. Доверливо ми кажа дека конечно е среќна што никогаш не родила. „Не можам да замислам“, плачеше таа, „Не можам да замислам низ што поминуваш, кутра. Проклети да се“.

Неколку портали го ставија син ми во наслов и му кажаа за неговата мајка, која не ја посетува кога е на умирање. Син ми е воодушевен затоа што, прашајте го бога, што го испровоцира, го прогласија за „доктор“, „угледен доктор“, „невропсихијатар“. „Стара, ако продолжиш, ќе станам академски насилник на сопствената мајка која е на постела за умирање“.

Односите родител-дете очигледно се жешка тема. Добив море од мејлови во кои моите врсници детално ги опишаа своите деца од пеколот.

Искрено, од една страна, драго ти е кога пишуваш нешто што многумина ќе го прочитаат, тешко е да се најде добра тема, од друга страна... Како е можно секој мој текст читателите да го доживуваат како исповед , вистина, крик од моето срце, крик за љубов, тага над сиромашното, болно и напуштено јас?

Не се сеќавам кога, ако некогаш, ја напишев вистината за луѓето што ги сакам. Дури и јас не знам колку љубовници, сопрузи, бракови, лоши деца сум имал во моите текстови... Но... Никогаш не пишувам за мојот сопруг, нашата врска е толку досадна. И децата не ми се тема. Ги почитувам и животите на моите мачки, никогаш не би ја загрозил нивната приватност.

А сепак, како што кажав, на моите деца не им беше лесно овие денови додека се смеев. Повеќето ме сожалија, други мислат дека јас, подла кучка, стара баба, мразител на се што е хрватско, заслужив се што ми се случува, уморно сираче. "Како што сееш, така ќе жнееш, кучко! Само напред!"

Во целата приказна навистина е точно дека имам рак на дојка и смешно ми е кога некои ми пишуваат дека се среќни што ќе умрам, како да нема. Останатото е... Точно или неточно.

Викендов со децата планираме да ручаме заедно во некој ресторан и се мачиме каде да одиме. Многу луѓе ме познаваат, што ако спојат два и два и дознаат дека среќно се смеам во друштво на сопствените деца?

Ќе си го за*** себе имиџот на жртва.