Нуклеарната зима би довела до глад низ целиот свет: Со што ќе се храниме?

ДАВИД ДЕНКЕНБЕРГЕР е машински инженер на Универзитетот во Алјаска и основач на Алијансата за хранење на земјата во катастрофи (АЛФЕД), која проучува начини за зачувување на снабдувањето со храна во случај на глобална катастрофа.

Често пати му се потавува прашањето за тоа како би се хранило човештвото за време на нуклеарната зима, интервал на студ и затемнување што би било резултат на нуклеарна војна. Пример за Денкенбергер што се обидува да испровоцира нуклеарна зима е ерупцијата на вулканот Тамборе, што се случи во Индонезија во 1815 година. Ерупцијата беше толку интензивна што предизвика таканаречена „година без лето“, а светската температура се спушти во просек за 16 Целзиусови степени.

Поради студеното лето во 1816 година, земјоделските култури и вегетацијата пропаднаа, доведувајќи милиони жители на Европа и Северноамериканци на работ на глад. Денкенбергер е убеден дека во случај на нуклеарна зима, би наоѓале спас во одгледувањето на габи, морска трева и шеќер од лисјата на растенијата, пренесува Science Alert.

Според него, печурките се обновлива храна која може да го храни човештвото околу три години. Бидејќи габите не се потпираат на фотосинтеза, не им треба светлина за да преживеат, а истото важи и за морска трева, која расте многу брзо.

„Во случај на нуклеарна зима, копното ќе се олади побрзо од океанот, кој ќе остане топол некое време, а морската трева сигурно ќе толерира ниски температури“, објаснува тој.

Проценува дека на човештвото ќе му треба 1,6 милијарди сува храна годишно за да преживее, што е количество морска трева што може да се одгледува во рок од три до шест месеци.

Сепак, за да се заштитиме од разни болести, не смееме да ја намалиме храната на една или две намирници. За таа цел, Денкенбергер смисли храна која се состои од минимум дневно количество калории за разни видови храна што му се потребни на организмот, како што се месото, јајцето, шеќерот, печурките, па дури и чајот од родот на четинари и глуварчињата.

Во случај да не можеме да растеме храна, Денкенбергер предлага технологијата да се користи за изнаоѓање решенија. Така, тој дошол до идеја да произведува протеини во атмосферата користејќи природен гас.

Компанија со седиште во Силиконска долина наречена Калиста веќе користи азот и метан како концентриран протеин за да се хранат риби и добиток. Денкенбергер смета дека овие протеини можат да го хранат и човечкиот вид и смета дека сите овие решенија можат да се применат во случај на помали катастрофи. Така, за време на недостаток на храна, шеќерот и протеинот можат да се извлечат од листовите на достапните билки.