„Потрошив повеќе на жени отколку на кокаин, знам дека никогаш немаше да бидат со мене, но затоа ги купував“
Интер и Болоња се клубовите за кои настапуваше. Имаше капацитет да стане врвен играч и некој што ќе остави белег, но повредата го доведе во пеколот на дрогата и стана зависен од секс.
Фабио Мачелари, лев бек на преминот од 90-тите и 2000-тите, зборуваше за својот живот во подкастот „Уште еднаш“. Животна приказна обележана со низа слабости кои делумно ја загрозиле неговата кариера.
Жени, пороци и кокаин, бескраен круг кој постепено го оддалечуваше од светот на фудбалот и пред се од реалниот живот.
Како во паралелен свет, тој доживеа низа настани додека играше за Болоња. Трансферот од Интер во Болоња беше на некој начин пресвртница за работите да тргнат наопаку.
"Во осум натпревари имав седум или осум асистенции. Се чувствував најсилен од сите на левата страна, ги скршив противниците. Потоа се повредив и завладеа форма на опуштање. Враќањето се очекуваше за четири и пол месеци. но имав многу слободно време“.
„Тогаш пробав кокаин. Имате се, жени на пример, што и да е. Но и тоа веќе не е доволно."
„Првиот пат кога пробав кокаин бев дома во Болоња. Грешката во основа е што има работи посилни од тебе, така оди кога си арогантен. Некои работи треба да се остават, и не треба да ги земаш, дури и ако се чувствуваш како Супермен“.
Дрогата постепено го вовлекувала во друга димензија, толку штетна што се изолирал и останал сам.
„Постои паралелен свет поврзан со кокаинот. Таа нормалност веќе не беше доволна, мислам дека имав сексуална болест, имаше жени од насловните страници кои ми доаѓаа. Фактот кога велите „остани овде со мене, јас ти плаќам затоа што можам да си дозволам“, е нешто што потоа ти го врти умот“.
Тој ризикуваше да умре еднаш. По пет дена без сон, изгубил чувство за времето.
„Во моите најтемни денови, ќе се организирав и ќе ги посетував домовите на тие жени. Потрошив повеќе на жени отколку на кокаин. „Ти, убава, никогаш не би одела со мене, но можам да те купам“. Тоа е суптилно и погрешно размислување“.
"Јас земав по десет грама дневно, еднаш се исплашив. По пет денови без сон се најдов во топла када. Се вовлеков во кревет и не бев ни сигурен дали ќе се разбудам следниот ден. Кога станав, истрчав во планините и почнав со процесот на детоксикација“.
По завршувањето на кариерата, Мачери извесно време работел како келнер, потоа во пекара, а потоа и како дрвосечач. Со сечење дрва, тој го ослободил целиот гнев што го чувствувал. Сега е вработен како ѕидар.
