„Таа беше таа“: Пронаоѓање љубов среде земјотресот во Турција

Неколку часа по првиот силен земјотрес што ја погоди јужна Турција и северна Сирија минатата година, Ахмад Начед одлучи да се ожени со својата партнерка, Ана Рудниченко.

Во двата силни земјотреси, кои се случија со разлика од неколку часа, загинаа повеќе од 50.000 луѓе во двете земји.

Двојката, која потекнува од Сирија и Украина, претпоставуваше дека бучавата и уништувањето се воздушен напад, за нив позната појава.

Им требаа неколку минути да сфатат дека се работи за земјотрес, каков што ниту еден од нив не го доживеал во животот.

Од нивниот пријатен дом во Газиантеп, додека зборуваат за последните детали од нивниот прв Ден на вљубените како маж и жена, објаснуваат дека никогаш не зборувале за брак пред трагедијата.

Рудниченко одлучи да се пресели во Турција од родното Запорожје во 2021 година, барајќи независност по дипломирањето на универзитетот. „Отсекогаш го имав овој афинитет кон Турција, бидејќи кога бев мала, живеев тука неколку години“, изјави таа за Ал Џезира.

Таа го избра Газиантеп, град познат по својата кујна, каде што најде работа со скратено работно време во хотелски менаџмент и предавање англиски јазик.

Она што за неа беше избор му беше наметнато на Ахмад од конфликтот што ја опустоши неговата земја. Во 2012 година, откако учествуваше во протестите во неговиот роден Алепо, кои со текот на времето доведоа до судири со владата и војна, неговите родители ги испратија него и неговата сестра на безбедно во Газиантеп, веднаш преку границата.

Оттогаш, Начед работи со сириски хуманитарни организации во Турција додека ја негува својата страст за електронска музика во Room41, колектив од сириски и турски диџеи кои се обидуваат да ги разубават ноќите на Газиантеп.

„Се што се сеќавам на таа ноќ е дека музиката одеднаш се исклучи во она што, според мене, беше доста рано - околу 1 часот по полноќ“, се сеќава Рудниченко. „Затоа отидов до конзолата, прилично лута, се пожалив на диџејот и го прашав зошто забавата веќе заврши“, се смее таа од каучот, пиејќи топла шолја турски чај.

Начед се сеќава дека бил збунет од начинот на кој му пришла, но тој цел ден имал чувство дека таа вечер ќе сретне некого.

Беше потребно време, но на крајот, нивното пријателство еволуираше во нешто повеќе. Начед вели дека излегувањето со некој од различно потекло ја прави врската побогата.

Рудниченко никогаш не сретнала сириски бегалец и била фасцинирана од приказната на Начед. Не знаела дека за помалку од една година и таа ќе стане бегалец.

Кога започна војната во Украина, Начед ги знаеше точните зборови за да ја утеши својата партнерка, бидејќи тој го поминал тоа.

„Сега имавме нешто повеќе заедничко што не зближуваше“, вели тој. „И двајцата бевме многу вознемирени за нашите земји, но како Сириец со децениско искуство во управувањето со воени трауми, знаев како да ја пренесам вештината на одржување смиреност додека вашите најблиски се заглавени во воена зона“.

Додека необичната двојка сподели трагична приказна, таа исто така ги истакна значајните разлики.

Како Сириец во Турција, Начед вели дека доживува многу расизам. „Отсекогаш се чувствував како да морам да го сокријам својот идентитет, обидувајќи се да не зборувам арапски на улиците или да ја прикажувам најдобрата верзија од мене за да не бидам етикетиран како „инсајдер““, објаснува тој.

Турција е домаќин на повеќе од три милиони сириски бегалци, а меѓу нив и локалното население има тензии од 2012 година, нагласени со последиците од земјотресот и националните избори кои се карактеризираат со жестока кампања против Сиријците.

Од друга страна, од почетокот на 2022 година, Турција исто така прими илјадници украински бегалци, кои се чувствуваат многу подобредојдени и интегрирани. Во Газиантеп и двете бегалски заедници живеат заедно, но се третирани поинаку. „Кога велам дека сум Украинец, добивам многу сочувство“, вели Рудниченко. „Но, истото не се случува со Ахмад“.

Во февруари 2023 година, Начед и Рудниченко поминаа неколку дена во засолниште во градот пред да бидат евакуирани во хотел во Анкара преку работното место на Начед. Тие биле толку шокирани што решиле да го напуштат Газиантеп.

Тие ја разгледаа програмата за преселување во Канада, но на крајот се одлучија за Германија, заедничка дестинација за сириските и украинските бегалци. Рудниченко замина прва, со надеж дека ќе најде помош по пристигнувањето.

„Но, бидејќи не доаѓав директно од Украина, не можев да се квалификувам како бегалец, иако не можев да се вратам во мојата земја, што е опис на бегалец“, објаснува таа. Истото важи и за Начед, бидејќи сириската криза повеќе не се смета за вонредна состојба во Европа која им дава право на сириските баратели на азил да бидат прифатени за преселување.

Во Германија, Рудниченко конечно го доживеа истиот вид на расизам каков што Сиријците секојдневно го доживуваат во Газиантеп. „Само тогаш, навистина можев да сочувствувам со она низ што Ахмад живееше повеќе од 10 години“, вели таа.

По пет месеци решиле да се откажат и да останат во Турција. Во меѓувреме, животот се врати во нормала во зоната на земјотресот и тие се чувствуваа доволно безбедни за да се вратат заедно во Газиантеп.

Минатиот септември, за време на патувањето на Принцовите острови во Истанбул, Начед ја запроси Рудниченко, а двајцата се венчаа во Газиантеп на Божиќ.

По минатата година, тие не ни замислуваа дека ќе го поминат Денот на вљубените во Газиантеп. Но, тие велат дека градот – и покрај трагедијата на која беа сведоци – останува нивното совршено прибежиште.

„Што и да ни крие иднината, љубовта со вистинската личност само го прави светот и овој живот малку помалку трауматични“, вели Начед.