Југославија, ама од друг агол: Монструми од чии злосторства се згрозуваа „Од Вардар до Триглав“

Иако честопати не беа објавувани од медиумите, ужасите што потсетуваат на најстрашните хорор филмови се случуваа и во социјалистичка Југославија. Ви ги претставуваме најголемите чудовишта на поранешна Југославија - од Вардар па се‘ до Триглав!

Метод Тробек: Силувач и давител

Тробек беше осуден за психопатски убиства на најмалку пет жени, што ги изврши во рок од неколку месеци во 1978 година. Тој носел осамени жени што ги сретнал во барови во својата куќа во Горења Вас во Словенија, каде ги силувал, а потоа ги задавувал.

Јагленисаните остатоци од пет жени беа пронајдени во пекарска печка, и за време на судењето, се претпоставуваше дека тој е виновен за убиство на некои други жени кои исчезнаа без трага во тоа време.

Неславниот сериски убиец беше уапсен сосема случајно во 1979 година, кога полицијата изврши претрес во неговата куќа, откако тој неуспешно се обиде да ограби германски турист, кој се сети на регистарските таблички на неговиот автомобил.

Загрепскиот панк бенд „Trobecove krušne peći“ беше именуван по овој убиец во 80 -тите. Што се однесува до Метод, тој беше осуден прво на смрт, потоа на 20 години затвор, а потоа и на дополнителни 15 (за обид за убиство на друг затвореник). Се самоуби во затвор во 2006 година, по 27 години поминати зад решетки.

Шефка Хоџиќ: Убиец на трудница

Вакво нешто досега не се случило во Југославија. Медиумите посветуваа големо внимание на овој случај, и не постои весник што не пишуваше за „најмонструозното злосторство на сите времиња“. Шефка ја викаа „Жената монструм“ и „Пантерот од Камењача“.

Според општо прифатената верзија, на 7 октомври 1969 година, недалеку од Јусиќ во Босна, на потокот Камењача, Шефка ја чекала бремената пријателка Алија Хасановиќ, која се враќала од соседното село Анѓелиши, ја убила со три истрели од пиштол, со нож и го пресекла стомакот и го извадила.детето. Таа го сокрила телото на Алија во поле под сено.

Го однела детето дома, но не преживеало. Кога била уапсена, Шефка признала се‘, освен дека ја убила Алија. Таа го негираше ова дури и кога во нејзината куќа беа пронајдени дукати, прстени на починатата и крвавиот нож.

И се судеше заедно со нејзиниот зет Авдија Хоџиќ, кој е обвинет дека е соучесник бидејќи Шефка му го дала пиштолот за да го сокрие.

Шефка беше осудена на смрт со стрелање, но смртната казна на повторното судење беше сменета на 20 години затвор. Познато е дека Шефка била ослободена во 1983 година, но оттогаш и се губи секоја трага. Веројатно го променила својот идентитет.

Јунуз Кечо: Љубомора (Кудуз)

Страшното убиство, кое ја потресе цела поранешна Југославија, се случи во селото Горња Биоша кај Хаџиќ во Босна и Херцеговина, во куќата на Халил Џамбас, на 21 март 1985 година. Јунуз Кечо ја избоде до смрт својата сопруга Расема Фазлибашиќ во налет на љубомора.

Велат дека успешно се криел од потерата на полицијата во шумата со помош на селани и роднини, кои закачувале бели ткаенини на оградите, со цел да го известат Јунуз дека нема полиција во близина и дека може да дојде за храна и чиста облека 

Кечо беше уапсен во 1986 година во Будва. Најчудно од се е што на судењето на неговата „свекрва“, мајка на несреќната жена, таа не го обвини за убиство и имаше само пофални зборови за него. Тој беше испратен да ја отслужи затворската казна, но избега пред војната. Беше активен учесник во конфликтите во Босна во 1990 -тите и почина во 1993 година заедно со неговата Санела (ќерка на жената што ја уби) за која се грижеше до крајот на животот и која беше крајно врзана за него.

Според сценариото напишано од Абдулах Сидран, режисерот Адемир Кеновиќ го сними култниот филм „Кудуз“, убиството, бегството на Кечо од полицијата, како и негово апсење.

Вишна Павловиќ и Душан Бајчет: Бараа крвна одмазда

По смртта на својата внука во сообраќајна несреќа, Црногорката Вишња Павловиќ плати 500.000 динари на Душан Бајчет за да убие единаесетгодишно момче, син на возачот што го уби нејзиниот посинок, и со тоа да постигне „крвна одмазда“.

Момчето Бруно Чалиќ беше убиено со девет убоди од нож. Вишња Павловиќ беше уапсена 42 часа по убиството, а Бајчет веднаш потоа во кафана во Никшиќ.

Четиринаесет месеци по убиството, во август 1973 година, Вишна и Душан беа застрелани, некаде во близина на Сараево. Третиот соучесник, сопругот на Вишња и таткото на детето што загина во сообраќајката, Рајко Павловиќ, беше осуден на 20 години затвор.

Азиз Кељменди: Им пресуди на неговите другари од војска

Азис беше војник на Југословенската народна армија од албанска националност, познат по убиството на четворицата регрути на ЈНА - Сафет Дудаковиќ, Хазим Џенановиќ, Горан Бегиќ и Срѓан Симиќ - на 3 септември 1987 година, вооружен со автоматска пушка и ранувајќи пет други. Овој настан е познат како Масакр во Параќин.

Убиствата се случија во касарната Бранко Крсмановиќ во Параќин, неколку недели пред Кељменди да ја заврши својата воена служба.

По убиствата, Кељменди побегна од касарната во блискиот рид Караѓорѓево. Воената полиција го бркаше и го опколи. Потоа, според официјалната верзија, тој извршил самоубиство.

Воената полиција спроведе истрага по овој настан, но мотивите за овој масакр никогаш не беа откриени. Некои извори ги споменуваат наодите на лекарот, според кои Кељменди бил ментално нарушена личност.

Винко Пинтариќ: Убиства за ситница

Загорецот Винко Пинтариќ е роден во 1941 година. Тој го изврши своето прво убиство во Забок на 32 -годишна возраст, во април 1973 година, кога во напад на љубомора уби сосед, за кого мислеше дека е љубовник на неговата сопруга Катица. Првично избегал, но се предал на полицијата по 18 дена.

Судијата му нареди да оди во Загреб на психијатриски преглед. Три месеци подоцна, тој избега од болницата и ја уби својата сопруга веднаш штом се врати дома. Повторно побегнал и успешно се криел од полицијата три месеци.

Тој повторно се предал, а потоа судот го осуди на смрт за две убиства. Казната му беше сменета на 20 години затвор, која ја издржа во Стара Градишка, додека по осум години повторно не успеа да избега.

Во следните осум години, тој се криел во селата Загорје и во тој период убил најмалку уште три лица.

Тој беше уапсен во 1991 година во куќата на неговата љубовница, каде што се криел. Специјалните сили ја опколија куќата, а Пинтариќ не сакаше да ја напушти. Мислејќи дека тетка му го предала, ја ранил во стомакот, а неговиот поход го спречил полицаец кој го погодил со куршум во главата.

Душан Продиќ: Го удави сопствениот син

Душан Продиќ, работник во железница од Добој, откако останал вдовец, се оженил повторно и имал две деца со својата нова сопруга. Меѓутоа, синот од првиот брак бил оној што го наследил имотот на неговата мајка, па Душан, по наговор на својата нова сопруга, го убил сопствениот син во 1976 година поради наследството.

Подиќ го турнал несреќното момче во реката, но тоа успеало да исплива. Продиќ потоа со едната рака му ја држел главата под вода, а во другата рака носел транзистор за кој не сакал да се навлажни. Според информираните во овој случај, тоа било решавачкото во одредувањето на смртната казна за ова чудовиште.

Неговата маќеа исто така била осудена на смрт, но подоцна казната и била сменета на 20 години затвор. Нивните деца се дадени на посвојување.

Јохан Дроздек: Последната смртна казна во Србија

На 14 февруари 1992 година, Јохан Дроздек, кој беше осуден на смрт во 1988 година за силување и убиство на шестгодишно девојче, беше застрелан во Сомбор.

Пред ова страшно злосторство, се знаеше само за Јохан дека тој има полско потекло, дека нема занимање или вработување. Го убил девојчето за да му се одмазди на нејзиниот татко кој не му го дал стариот велосипед.

Освен по неговото морничаво злодело , ова чудовиште влезе во историјата како последниот човек што беше погубен во Србија. На 26 февруари 2002 година, Народното собрание на Србија го измени Кривичниот законик со бришење на смртната казна од него.

Виктор Карамарков (роден 1981 година), познат како Македонецот Расколников, е македонски сериски убиец кој уби четири постари жени во главниот град на нацијата од март до октомври 2009 година. Дополнително одговорен за бројни кражби и три обиди за убиства, тој беше осуден на доживотен затвор и моментално е затворен во затворот Идризово.

Роден е во населбата Ѓорче Петров, Карамарков пораснал со својата психички нестабилна мајка, бидејќи татко му умрел кога бил мал. Иако беше опишан како осамен, Виктор го сметале за високо интелигентно момче кој своето основно образование го завршил со високи оцени. Тој исто Бил многу заинтересиран во различна руска литература, особено романот „Злосторство и казната“ на Фјодор Достоевски, идентификувајќи се со главниот лик на романот, сиромашниот поранешен студент Родион Расколников. Сепак, Карамарков беше исто така познат деликвент и наркоман, кој често се занимаваше со разни кражби.

Убиства

Инспирирајќи се од својата омилена книга, Карамарков бара ранливи стари дами за да ги извршиубиствата. Кога ќе најдел соодветна жртва, звонел на врататаи барал пари, со изговор дека се работи за неговата болна мајка. По влегувањето во станот, Виктор вадел мала секира завиткана во весник и со лента, а потоа ги убивал жртвите, пред да го ограби станот, посебно златен накит за да се снабди со повеќе лекови. По секое убиство, тој ја посетувал црквата „Свети Петар и Павле“ во Ѓорче Петров и барал прошка.

Жртви

Љубица Христовска (83) - убиена во нејзиниот дом во Бутел, од здобиена повреда на главата. Кога првпат се испитало, полицијата се сомневала дека убиецот е или од семејството или од соседството, бидејќи немало траги на насилство, сите предмети биле на место и вратата била заклучена одвнатре.

Босилка Красојевиќ (71) - убиена истиот ден со Богоевска, 15 октомври. Била нападната во нејзиниот дом на улицата „Октомвриска револуција“, а подоцна починала од здобиените повреди. Властите забележаа дека ова убиство е многу слично на убиството на Христовска.

Вера Богоевска (76) - убиена истиот ден со Красојевиќ, 15 октомври. Била нападната во нејзиниот дом на улицата „Франко Клуз“, а подоцна починала од здобиените повреди.

Елена Милева (69) - убиена на 26 октомври, во нејзиниот дом на улицата „Хо Ши Мин“. Карамарков беше уапсен за кражба кратко време по нејзиното убиство.

Обид за убиства

Марија Атанасовска (79) - жителка на Капиштец, Атанасовска била нападната од Карамарков во лифтот, со што се здобила со повреди на главата. Тој за малку ќе ја оставел да искрвари, но бил изненаден од зетот на жртвата, кој ја чекал на излезот.

Смиља Петровска (73) - нападната истиот ден со Сулејмани, 21 октомври. Го избрка својот напаѓач од нејзиниот дом „Улица на железницата“.

Сание Сулејмани (42) - нападната истиот ден со Петровска, 21 октомври.

Истрага, фаќање и казна

Иако првично не се сомневаа во сериски убиец, властите постепено ги поврзаа точките со сличноста на злосторството: стари жени, убиени во своите станови со тап предмет во задниот дел од главата. Исто така, забележано е дека на сите жртви им недостасува златен накит. Тие контактирале со преживеаните жртви, кои својот напаѓач го опишале како млад човек кој sвони од врата до врата со книга во рацете, барајќи финансиска помош за неговата мајка. Сепак, тие не можеа да го опишат во многу детали, бидејќи се се случувало брзо. На 27 октомври, Карамарков беше фатен и му беше изречена 8-месечна казна за кражба, но роднини на нападнатите жени го идентификуваа како напаѓач. Додека го претресуваа неговиот дом, властите ја пронајдоа секирата користена во убиствата.

Набргу откако неговото лице беше прикажано на националната телевизија, многу жени дојдоа да го идентификуваат како човекот што им го украл накитот. Шокирана, неговата мајка одби да верува дека нејзиниот син е ладнокрвен убиец.

Иако не признал за убиствата, Карамарков спомена детали што само сторителот би ги знаел. За време на последната изјава пред судот, Карамарков тврдеше дека бил дрогиран додека давал изјави и дека бил одведен три дена на непозната локација.

Пред да биде уапсен се обидел да се самоубие со поголемо количество таблети

И покрај тоа, тој беше осуден на доживотна казна затвор.

Фото:  Printscreen YT