Најчудните исцеленија што се случиле во Острог: Светец на сон дошол кај неверник, а вака мајка го зацелила синот

Сите чуда што се случуваат на Острог, монасите внимателно ги запишуваат како сведоштво за многуте добри дела на Свети Василиј. Над стотина од нив се снимени неодамна, а некои се дури и објавени. Еве дел од чудата кои ги објави opanak.rs:

-Занаетчија од областа Никшиќ тешко се разболел. При прегледот лекарите утврдиле дека парализата е во целосна фаза. Немаше лек за тоа. Човекот беше целиот завиткан. Неговите роднини го советувале да оди во Острог кај Свети Василиј, но тој веднаш одбил, бидејќи бил атеист, неверник. По некое време, свети Василиј му се јавил на сон и го повикал да дојде кај него во Острог за да го излечи. По долго размислување, овој човек конечно се одлучил и се согласил да го однесат во манастирот. Пристигнувајќи во манастирот, тој се исповеда и ја помина ноќта под ковчегот на Светиот, каде што му беа прочитани молитви. По кратко време тој целосно закрепнал, а од благодарност кон свети Василиј, својот најстар син го нарекол Василије.

-Во септември 1956 година дојде да му се поклони на Св. Василије Драго Џабаркапа од селото Вруље, кај Пљевља, и рече: „Пред две години бев многу болен со стомакот. Се консултирав со лекари во Плевља, Пријепоље и Сараево. Лекарите беа збунети околу мојата болест. На крајот откриле дека има чир на желудникот. После се, лекарите ми предложија да дојдам во болница и да останам таму 20 дена, а потоа со писмена согласност од моја и од моите родители да ме оперираат. И покрај силната болка која секој момент стануваше се понеподнослива, не се согласив на операцијата. Отидов дома. Штом дојдов дома, легнав во креветот, не можејќи да се помрднам од него. Истата година, во март, додека лежев болен во кревет, сонував необичен сон.

Имено, сонувам дека патувам по пат сосема непознат за мене. Поради непознатоста на патеката, ме обзеде голем страв, кој се удвои кога скршнав патеката кон мала пештера исполнета со темнина. Одеднаш во него се појави човек (за мене непознат) и ме праша: Зошто плачеш? Му реков дека се плашам бидејќи немам никој со мене. Потоа ми рече да дојдам со него. Ќе одам и јас, си реков. Патувајќи со него, дојдов до една мала врата, која беше затворена. Непознатиот маж отвори и двајцата влеговме внатре. Собата беше убава и многу светла, иако никаде не видов светилка. Потоа ми рече: „Тука ќе преноќиш“. Ова е домот на Свети Василиј. По овие зборови, се разбудив од сон, длабоко потресен од она што го сонував.

Веднаш им кажав за сонот на моите родители, кои се согласија веднаш да одам во Острог. Така, јас и мајка ми, иако тешко болна и исцрпена, првпат тргнавме кон Острог. Во Острог останав со светецот две ноќи, секојдневно читајќи молитви. Веднаш се почувствував подобро и по два дена бев речиси целосно здрав и си отидов дома среќна и здрава. А радоста на моите родители беше безгранична. Од благодарност до светиот отец Василије за исцелението, дојдов и оваа година со вујко ми Даша Цмиљаниќ и мајка ми Миља. „Секогаш се молам на Бога и Свети Василиј да продолжат да ме штитат мене и се што е мое од секое искушение.

-Во август 1957 година во Горниот манастир била донесена тешко болна невеста, Лена Јунчај, од селото Друме (Тузи). Ја донеле сопругот Лека и деверот Нуа. Таа била толку болна што сопругот и деверот со голема мака и напор ја носеле од железничката станица во Острог до манастирот. По пристигнувањето во Горниот манастир, тие веднаш влегле во црквата. Побарале за болниот да се чита молитва за исцелување, што веднаш било усвоено. Откако беше прочитана молитвата, тие побараа нивната болна жена да остане малку и да легне покрај светиот ковчег. И им беше дозволено тоа. Таа заспала ви спиела речиси два часа. Потоа ја разбудиле и отишле дома. Очигледно се чувствуваше подобро. По пристигнувањето дома, таа наеднаш почнала да го чувствува доаѓањето на здравјето и набрзо целосно закрепнала. По неколку дена пристигнало писмо од нејзиниот девер, кој бил пописмен од сопругот на болната жена, во кое Нуа известува дека неговата снаа целосно оздравела.

-Вера Ј, млада девојка од областа Бар, по професија службеничка, во 1950 година ненадејно се разболела од тешко нервно растројство и како таква била неспособна за каква било работа. Загрижените родители ја носеле насекаде кај лекарите и барале помош од најдобрите специјалисти невролози на клиниките во Белград и Загреб, но, за жал, безуспешно. Нејзината здравствена состојба од ден на ден брзо се влошувала. Кога се изгубила сета надеж дека девојчето некогаш ќе закрепне, нејзината мајка решила да ја донесе во Острог, криејќи ја од соседите и таму да побара лек.

Таа тргнала на своето патување на почетокот на зимата истата година. 

Се мачеа да стигнат од Долниот во Горниот манастир. Девојката ја обзеде некаква исцрпеност и таа се грчела цела, со намера да се врати назад. Со голем труд ја донеле во Горниот манастир, каде спасителот и прочитал молитва наменета за исцелување на таквите луге. Таа ноќ преноќиле во Горниот манастир. Следниот ден девојчето се разбудило сосема здраво, на големо изненадување и радост на нејзината мајка и сите присутни. Таа се вратила дома среќна и со леснотија и за неколку дена продолжила со претходното службено работење.

-Радомир Пантовиќ од село Градац, на 13 јули 1961 година, во Горниот манастир, ја раскажува оваа своја случка. „Во 1929 година бев тешко болен. Поради таа болест ја изгубив и моќта на говорот. Сите напори да се излечам и да си го вратам говорот беа залудни. Тогаш татко ми реши да ме однесе во Острог. Со голем труд на татко ми и мои сопствени маки стигнавме во Горниот манастир, каде што се приближивме до Светителот. Таму еден монах ми прочита молитва. По молитвата, останав малку во црквата да спијам. Легнав и заспав. Кога се разбудив, бев сосема здрав. Не чувствував никаква болка и, на моја голема радост, можев да зборувам. Монахот и татко ми и другите што беа присутни беа прилично изненадени. Потоа сите заедно им се заблагодаривме на Бога и на Свети Василиј кои ми дадоа исцеление.

Многу поклоници кои не можат да ги донесат своите болни во животот на светецот ја носат својата облека и ја оставаат под светителскиот живот, за да можат таму да поминат барем една ноќ. Освен облека носат и храна, најчесто шеќер, а на ист начин постапуваат. Во оваа прилика, монахот чита молитва над предметите. Кога се враќаат, со себе ги земаат осветените предмети и им ги носат на болните, верувајќи дека и на овој начин свети Василиј ќе им помогне. И навистина помага, како што ќе се види од следниот случај.

-На 15 август 1962 година, во Горниот манастир, Божидар Шијаковиќ и неговата сопруга Славка ја раскажуваат следнава приказна: „Нашиот син Видомир беше тешко болен од главоболка, од која ужасно страдаше цели две години. За тоа време баравме лек кај многу лекари и посетивме многу болници. Лекарите му давале разни лекови и инјекции, но сите не биле од корист. Главоболката не помина. Претходната година, мајката на мојата сопруга, Илинка Новаковиќ, отиде во Острог да му се поклони и да се помоли на Свети Василиј. По тој повод и дадовме килограм коцки шеќер да ги стави под олтарот на Свети Василиј и на него да прочита молитва за здравје на Видомиров, што таа и го направи. Кога се врати дома, ни го донесе споменатиот шеќер. Тој шеќер му го дававме на Видомир неколку дена, верувајќи дека, како нешто осветено во Острог, ќе му помогне. Не знаеме како и на кој начин, но знаеме: кога го изел тој шеќер, целосно се опоравил и оттогаш до денес никогаш повеќе немал главоболка. Дојдовме да му заблагодариме на Бога и на Свети Василиј што го излечија нашиот син“.

Извор: Стил курир